عشق بزرگترين نعمت خداست

داریم کم کم به ورق های آخر داستان 1401 نزدیک می شیم، آخرهای داستان همیشه جذاب و دوست داشتنیِ، همه اغلب اوقات می خوان بدونن آخرش چی می شه، الان که به مسیری که توی این سال پیموندم نگاه می کنم می تونم اسمش و سال دو راهی ها بزارم، سالی که در اون بارها و بارها مجبور شدم انتخاب کنم همون مسیر گذشته رو ادامه بدم یا راه جدیدی و در پیش بگیرم، 1401 از من آدم متفاوتی و ساخت، آدمی که مثل گذشته عمل نکرد، احساسی در من می گه هنوز بازی تمام نشده جای جذاب و دوست داشتنی داستان مونده...پی نوشت: می شه این متن و در پارت دوم، ابتدای سال 1402 به اتمام رسوند عشق بزرگترين نعمت خداست...

وقتی سناریویی در حوالی بیست سالگی اتفاق می افته و در حوالی 40 سالگی همون سناریو با آدم های دیگه ای تکرار می شه این نشون می ده یک جای آگاهی من می لنگه، باید از هیاهوی جهان فاصله بگیرم و تنها باشم، شاید اصلا کمی بیشتر بخوابم...به طرز معجزه آسایی رنگ جهان اطرافم بعد از خواب زیباتر می شه، انگار رنج های جهانم توی خواب حل می شه، دلم می خواد روی جریان زمان خودم و رها کنم یاد اون شعر افتادم که می گه:باید پارو نزد وا داد،باید دل رو به دریا دادخودش می برتت هر جا دلش خواستکه هر جا برد بدون منزل همون جاستپی نوشت1: وقتی یک جمله ساده رو به کسی می گید ولی اون صدای شما رو نمی شنوه، دو تا پا که دارید دو تا پای دیگه قرض کنید از دنیاش با سرعت فاصله بگیرید. راستش نسخه نوشتن همیشه خیلی راحت اما عمل کردن بسیار سخت. همین منی که توی خط بالا براتون نسخه فرار کردن نوشم، موندم، موندم و اونقدر موندم تا آدم بده داستان شدم... لطفا شما اشتباه من و تکرار نکنید. فرار کنید.پی نوشت2: وای از آن روز که پرده بر افتد.پی نوشت3: خدایا مرا به راه راست هدایت کن، ره آنان که نعمت دادی و نه راه گمراهان عشق بزرگترين نعمت خداست...

من به عصر نامه علاقه مندم به عصر دیدن های با مشقت، به عصر بوسه های آب دارِ صدادار، به عصر ذوق مرگی پس از هر اتقاق کوچیک قشنگ... واقعا چه کسی برای ما تکنولوژی تجویز کرد؟

پی نوشت: از اونجا که این روزها نامه مخاطب نداره من هر چند روز یک بار برای خدا نامه می نویسم.

عشق بزرگترين نعمت خداست...